من بودم و باران
در آن شبهای سرد تنهایی
چای، سیگار
خاکستر ِ پیر
نشسته بر رخسار
و تو
چنان بی من
در آغوش زمان پروانه زدی
که آواز پُر قهر ِ بال هایم را
نشنیدی.